Interpretacja przypadku

Carnicoma invasive mammae (NOS), Grade 2 (3+2+1), Kat. B5b. Wielkość guza: ~21 mm. Przerzut lokalny na węzły chłonne (pacha). ER - 0%, PGR - 0%, HER2 - 3+, KI67 - 10%
Pacjentka 72 lata, cukrzyca, w przeszłości epizody zakrzepicy (żylaki kończyn dolnych, stan stabilny po operacjach), złogi + kamienie w pęcherzyku żółciowym, zwapnienia na płucach w obrazie RTG, w obrazie MR blizny po mikroudarach wykryte przy okazji diagnostyki bólu głowy. Bez zaostrzeń żadnej choroby przewlekłej. Echo serca i EKG w normie. Stan ogólny dobry, mama jest bardzo sprawna i aktywna. D-Dimery podwyższone (768) w ostatnim badaniu. Poinformowano nas, że może to być kwestia nowotworu. Reszta wyników krwi w normie.
Konsylium uznało, że ze względu na wiek oraz choroby przewlekłe trzeba podać łagodniejszą chemię w cyklu 12x co 1 tydzień. Po konsylium konsultacja z przydzielonym prowadzącym onkologiem klinicznym, który zasugerował, że ze względu na dobry stan może warto podać chemię bardziej agresywną 4x co 3 tygodnie. Nie padły nazwy leków. Lekarz ze względu na to, że nie chciał narzucać nam tego, tylko zależało mu na tym, żeby to była wspólna decyzja, dał mamie kilka dni aby przemyślała obie opcje. Dodatkowo, niezależnie od typu chemii, mama ma dostać również trastuzumab + pertuzumab.
1. Czy decydowanie się na agresywniejszą formę chemioterapii oznacza bardzo duże ryzyko poważnych i nieodwracalnych powikłań biorąc pod uwagę wiek mamy oraz choroby na które się leczy? Wiemy, że na pewno ryzyko jest o wiele większe, ale czy można je w jakiś sposób określić czy jest to trochę loteria?
2. Czy nasze rozumienie jest poprawne myśląc, że największe znaczenie w terapii ma tak naprawdę leczenie celowane w kierunku receptora HER2, a nie stricte chemioterapia? Jak bardzo czerwona chemioterapia zwiększa szansę wyleczenia?