Wzajemne relacje w związkach między dwojgiem ludzi
|
bozena_stanczyk (offline) |
Post #1 05-03-2013 - 14:24:16 |
|
Tomaszów Mazowiecki |
|
|
bozena_stanczyk (offline) |
Post #2 05-03-2013 - 14:42:41 |
|
Tomaszów Mazowiecki |
|
|
Magda (offline) |
Post #3 05-03-2013 - 17:40:14 |
|
Jastrzębie Zdrój |
 hm...będę pierwsza... jak zachorowałam na raka ...byłam 2 lata w związku ...z wdowcem...jego żona umarła na raka...więc do szczęśliwców nie zaliczał się...w momencie diagnozy...zaproponowałam mu że się rozstajemy na czas mojej choroby...nie chciał tej wersji przyjąć do swojej świadomości...powiedział ...że będzie przy mnie...pokonamy tą chorobę...ale to tylko były słowa...dwa lata po chorobie...rozstałam się z nim...moja miłość wypaliła się do niego...nie spełnił moich oczekiwań...czasami tak bywa że człowiek źle ulokuje swoje uczucia...wierzę że jeszcze spotkam człowieka z którym będę bardzo szczęśliwa...to ja Magda optymistka
|
no to sobie podyskutowałam? solo|
bozena_stanczyk (offline) |
Post #5 06-03-2013 - 08:29:00 |
|
Tomaszów Mazowiecki |
Nie solo,ze mną póki co
Myślę ,że spotkasz kogoś na pewno,czego Ci z całego serca życzę. Ch ciałabym poruszyć dzisiaj okres Wiosny w związkach.Otóż kiedy ja wchodziłam w dorosłośc ,mieszkanie razem z partnerem osobno było przynajmniej w moim środowisku ,w oczach rodziców -niewyobrażalne. Z pokoleniem dzieci jest inaczej.Ja byłam za tym,w przeciwieństwie do mojego męża i reszt rodziny,żeby z chłopakiem zamieszkala moja starsza córka. Przecież wtedy właśnie,kiedy pokonywali trudy dnia codziennego razem ,tak naprawde można sie wzajemnie poznać.Wtedy łatwiej się docierać bo dzień codzienny wzajemnego obcowania dopiero zdejmuje różowe okulary wzajemnego oczarowania.Jeśli sie okaże ,że nie pasujemy do siebie,to lepiej sie rozstać nie krzywdzac się aż tak bardzo. Magda-we dwie też możemy sobie dyskutować 
|
|
Magda (offline) |
Post #6 06-03-2013 - 08:39:42 |
|
Jastrzębie Zdrój |
ja zamieszkałam ze swoim partnerem ...początek był cudny...ale później realia dnia codziennego ...nie były najlepsze...myślałam starszy ode mnie...ma jakiś bagaż doświadczeń...a tu taka pomyłka...najważniejsze że mi się otworzyły oczy...bo jak bym go brała tylko na słuch...to bajarzyć potrafił cudnie rozstaliśmy się z klasą... potrafimy dalej rozmawiać ze sobą ...jestem szczęśliwa...na dzień dzisiejszy zdrowa...a jaka niespodzianka za rogiem czeka dzisiaj ...jutro dla mnie tego nie wie nikt? Zmieniany 1 raz(y). Ostatnia zmiana 06-03-2013 - 08:41:25 przez Magda. |
|
bozena_stanczyk (offline) |
Post #7 06-03-2013 - 08:47:32 |
|
Tomaszów Mazowiecki |
|
|
bozena_stanczyk (offline) |
Post #8 07-03-2013 - 09:11:37 |
|
Tomaszów Mazowiecki |
Myślę,że lato jest najważniejszym okresem w związku dwojga ludzi.Jest to pora kształtowania się wzajemnych relacji,kiedy mija oczarowanie a czas na szlifowanie własnych osobowości na codzień w nowych warunkach.
Wyszliśmy z własnych domów rodzinnych już ukształtowani psychicznie,z pewnym bagażem doświadczen a teraz tworzymy własą rodzinę.Pojawiają się dzieci albo nie .Nowe obowiązki,zakres wolności osobistych w związku jakie wypracowywujemy,podział obowiązków...Jest to wg mnie dobry czas jeszcze na zmiany w naszych charakterach,które owocować będą na jesieni. To właśnie na tym etapie chyba okazuje sie naprawdę czy potrafimy się do siebie dopasować ,isć na pewne kompromisy dla wspólnego dobra ,czy może nasz charakter jest już takim monolitem ,iż kompromisy nie wchodzą w grę.Często kończy sie to wszystko rozstaniem. Uważam ,że najważniejszą sprawą w obydwu tych porach roku jest osobne ,choćby najmniejsze własne lokum, gniazdko ,które od dnia ślubu pozwala nowo kształtującej się rodzinie stworzyć podwaliny związku. A teraz moje własne doświadczenie.Otóż zaraz po ślubie ,ą było to w czasach PRL-u mieszkaliśmy na kupie z moimi rodzicami i babcia w 2-pokoj. mieszkaniu w bloku.Nie można było sie zgrać,pokłócić ,podyskutować...# lata najważniejszego okresu bycia razem ale i nie razem w takich warunkach.Potem jeszce rok mieszkanie u teściów. I wreszcie własne lokum,radosc urządzania sie. W moim przypadku okazało sie ,że to wcale nie takie proste zaczynać jakby od początku kształtować wzajemne relacje.Nadszedł czas niebezpiecznych letnich burz z piorunami i błyskawicami. Na pewne zmiany było już za późno... 
|
|
jagodula (offline) |
Post #9 08-03-2013 - 09:52:22 |
|
Sławkow |
 Tak bardzo lubię czytać Wasze rozważania. To budujące, że chcemy i potrafimy dzielić się z innnymi tym co dla nas ważne, cenne.
Ja się jesiennie odprężam, a kiedy pozbieram się do kupy dołączę do Was. Teraz jeszcze mam za duży mętlik pochemijny w głowie. Piszcie dla dobra wspólnego. Te wpisy łagodzą obyczaje jak dobra muzyka. 
|
|
bozena_stanczyk (offline) |
Post #10 08-03-2013 - 12:59:27 |
|
Tomaszów Mazowiecki |
Dzięki Jagodula ,już myślałam ,że nikt mnie tu nie lubi i nie chce ze mną gadąć...
A chemię da sie przeżyć chociaż to upierdliwe.Ja mam to za sobą już 17 lat Będzie dobrze.Przesylam Ci dużo pozytywnej energii.My kobitki jesteśmy twardzielami. Zmieniany 2 raz(y). Ostatnia zmiana 08-03-2013 - 13:12:20 przez bozena_stanczyk. |
|
amor (offline) |
Post #11 08-03-2013 - 13:26:03 |
|
Siemianowice Sl. |
Bożenko chwała ci ,ze się nie zrażasz dalej ciagniesz watek. Myslę ,ze towarzystwo musi trochę ochłonąc bo burzliwych dysputach i pewnie znowu zaczną tu pisac. Ja juz wypowiadałąm się w tym watku wiec nie chce juz się powtarzac. Dodam tylko ,ze w tym roku "stuknie " mi w małzenstwie 30 lat pozycia i doczekałam czasow ,gdy chyba nie chce mi się już roztrząsac wszystkiego.Podsumuję ,ze teraz są nasze najlepsze lata ,czyli jesien jest nagrodą!
|
|
bozena_stanczyk (offline) |
Post #12 08-03-2013 - 13:48:32 |
|
Tomaszów Mazowiecki |
|
|
lulu (offline) |
Post #13 09-03-2013 - 13:43:32 |
|
k/Kwidzyna |
Ale przecież nic nie oczyszcza atmosfery tak jak burza, taka normalna burza. Troszkę błysków, troszkę łomotów (nie mam na myśli rękoczynów) i wszystko wraca do normy.
Na Forum od 07 lutego 2008 2007 amputacja prawej piersi, 5 lat na Tamoksyfenie, Egistrozolu, Mamostrolu 2015 amputacja lewej piersi, 4xAC, rok Herceptyna 
|
|
bozena_stanczyk (offline) |
Post #14 09-03-2013 - 13:55:44 |
|
Tomaszów Mazowiecki |
a po burzy przychodzi dzień jak śpiewa Budka suflera...
Pewnie ,po burzy przyroda odżywa.Mam co do jednej rzęczy wątpliwości czy nie ogarnie nas ,jak to mówią syndrom pustego gniazda.Starsza córka wylądowała na stałe w Poznaniu,młodsza też się wybiera do dużego miasta. No ale cóż tam przynajmniej łatwiej ułożyć sobie życie. Nie mam jeszcze doświadczeń jak to jest z zimą w związku 2 osób. 
|
|
lulu (offline) |
Post #15 09-03-2013 - 14:29:59 |
|
k/Kwidzyna |
My od ośmiu lat ... nawet nie myślałam, że to już tyle ... siedzimy we dwoje. Syn 13 lat temu się usamodzielnił, córka osiem lat temu wyjechała na studia i już tam została. Może to, że tak powoli sobie wyfruwali, nie oboje od razu, pomogło nam się przystosować. Zawsze potrafiłam sobie znaleźć zajęcie i nie odczuwałam tak dotkliwie braku dzieci, poza tym syn mieszka około 30 km od nas, córcia drobne 600 km. Powoli przyzwyczailiśmy się do ich nieobecności. Często rozmawiam z córką telefonicznie, z synem jest "kontakt" - mamo przypilnujesz dzieci bo my .... no nie nie zawsze tak jest, spotykamy się też na niedzielnych obiadach. I jest dobrze.
Na Forum od 07 lutego 2008 2007 amputacja prawej piersi, 5 lat na Tamoksyfenie, Egistrozolu, Mamostrolu 2015 amputacja lewej piersi, 4xAC, rok Herceptyna
|
|
bozena_stanczyk (offline) |
Post #16 09-03-2013 - 16:36:34 |
|
Tomaszów Mazowiecki |
Ja też sie powoli przyzwyczaję,u mnie różnica wieku między dziewczynami jet 16 lat,więć kiedy starsza weszła w dorosłość miałam drugą.Ale też mam swoje pasje,działkę za miastem drugą wnuczkę w drodze wieęc dziekuję Bogu za to co mi dał.Byleby tylko zdrowie było...
Miło ,że wpadasz w ten wątek
|
|
caca (offline) |
Post #17 09-03-2013 - 16:49:05 |
|
SŁUPSK |
No tak...moje gniazdo jeszcze jest troszke zapełnione ale coś czuję w kościach ,że najmlodsze piskle ma zamiar wyfrunąć i to już niedługo..Niby mam świadomość iż czas już na nią ale w głębi serca odczuwam jakieś drgania.Pocieszam się tym iż moje latorośla mieszkać będą w tym samym mieście co ja lecz z drugiej strony boję się tej pustki,samotnych wieczorów,tej wszechobecnej ciszy.
 Zapomniałam o moim "kochanie" - jest ale tak jakby go nie było bo ciągle jest w trasie.No cóż ...musi się jakiś etap w życiu skończyć aby mogło się nowe narodzić.Taka jest kolej rzeczy na którą nie mamy wpływu.
|
|
bozena_stanczyk (offline) |
Post #18 09-03-2013 - 18:10:33 |
|
Tomaszów Mazowiecki |
to dobrze mieć dzieci blisko.już sama świadomość ,że jest na miejscu swoje robi.Mnie dzieli od starszej córki i wnuczki prawie 250 km ale mogło być gorzej.Wiele dzieci w mojej rodzinie wylądowało w innym kraju i to chyba już na stałe.
Ps Miło ,że wpadlaś Caca. Zmieniany 1 raz(y). Ostatnia zmiana 09-03-2013 - 18:12:03 przez bozena_stanczyk. |
|
ira (offline) |
Post #19 09-03-2013 - 19:14:59 |
|
Pabianice |
Dobrze mieć dzieci blisko, ale nie zawsze się da
Mój syn wyjechał za granicę niemal tuż po mojej operacji. Paradoksalnie było mi z tym lepiej, bo nie musiałam patrzeć na jego strach o mnie, a z drugiej strony byłam tak skupiona na sobie, że czasem najbliżsi mi przeszkadzali. To już 10 lat, był czas, żeby się przyzwyczaić. Chociaż czasem tęsknota jest dojmująca. Ale ja tak mam, że jeśli nie mogę czegoś zmienić, to staram się to polubić (przyzwyczaić się). Na pewno mam mniej obowiązków, nic nie muszę, mąż jest spolegliwy i dużo mi pomaga Na razie jeszcze pracuje, ale za chwilę będziemy se gruchać, jak te dwa gołąbki (raz on mnie gruchnie, raz ja jego  ).
Mam nadzieję, że to będzie nasza pogodna jesień. 
|
|
bozena_stanczyk (offline) |
Post #20 09-03-2013 - 21:17:35 |
|
Tomaszów Mazowiecki |
I takiej pogodnej jesieni nam wszystkim życzę
|
|
caca (offline) |
Post #21 09-03-2013 - 23:20:02 |
|
SŁUPSK |
No wiesz co? przez Ciebie oplułam colą ekran od lapka.Super gołąbki ,nie ma co.  W takim razie ja wolę byc już "samotnym białym żaglem".Tak będzie bezpieczniej dla mnie i dla drugiej połówki.
|
|
bozena_stanczyk (offline) |
Post #22 10-03-2013 - 10:05:08 |
|
Tomaszów Mazowiecki |
Ja ten tekst o gruchaniu gołąbków "sprzedałam" rodzinie.Była kupa śmiech na początek dnia
|
|
bozena_stanczyk (offline) |
Post #25 12-03-2013 - 15:09:02 |
|
Tomaszów Mazowiecki |
Nie dla wszystkich małżeństw okres nadchodzącej zimy jest pogodną ,wesołą porą roku ze względu na odchowane,usamodzielnione dzieci i ustabilizowane ,wzajemne relacje.
Cytat z WP Danucie Wałęsowej (64 l.) nie uda się już naprawić małżeństwa z Lechem (70 l.)... Jak ujawnia żona byłego prezydenta, on wciąż nie liczy się z jej zdaniem. – Przywykł do patriarchatu absolutnego. Nie sposób już tego zmienić, lepiej w ogóle nie wkraczać – żali się była pierwsza dama. Żona legendy Solidarności otwarcie przyznaje, że nie udało jej się zmienić męża i jego podejścia do małżeństwa. Danuta Wałęsowa wyznała „Gazecie Wyborczej”, że publikacja jej książki nie zmieniła byłego prezydenta, który nadal nie liczy się z jej zdaniem. – Przywykł do patriarchatu absolutnego. Nie sposób już tego zmienić, lepiej w ogóle nie wkraczać. Mąż w tym roku będzie miał 70 lat, to nie jest czas na zmiany. Jest zmęczony życiem, rozgoryczony. Doszedł do takiego momentu, że nie ma już bezpośredniego wpływu na to, co się w Polsce dzieje, polityka poszła w swoją stronę. Myślę, że czuje się też niedoceniony – stwierdziła Wałęsowa. A propos-czytałam tą głośną książke i nie chciałabym być na jej miejscu...
|
|
lulu (offline) |
Post #26 13-03-2013 - 16:30:32 |
|
k/Kwidzyna |
Ale tak wyglądają związki z intelektualistami, przywódcami ... albo druga strona dopasuje się, albo związku nie ma. Tylko musimy zdawać sobie sprawę z tego, że dzięki tej drugiej stronie, są możliwe osiągnięcia tej "pierwszej strony". Jeśli dobrze pamiętam, to Lech Wałęsa nie pomijał znaczenia tego, że jego żona miała wszystko na głowie. Cały problem w tym, że nie powtarzał tego często.
Na Forum od 07 lutego 2008 2007 amputacja prawej piersi, 5 lat na Tamoksyfenie, Egistrozolu, Mamostrolu 2015 amputacja lewej piersi, 4xAC, rok Herceptyna
|
|
bozena_stanczyk (offline) |
Post #27 14-03-2013 - 08:23:59 |
|
Tomaszów Mazowiecki |
|
|
mag_dag (offline) |
Post #28 14-03-2013 - 18:26:04 |
|
Sosnowiec |
lulu, problem może polegał też na tym, że nie powtarzał tego najważniejszej osobie, czyli żonie, bo co z tego, że mówił to innym? nie czytałam wspomnień Wałęsowej, chyba się skuszę 
Gdyby mi coś przyszło do głowy, niech zaczeka. (Dominik Opolski) ----->  <-----
---------------------------------------------------------- |
|
bozena_stanczyk (offline) |
Post #29 14-03-2013 - 18:30:57 |
|
Tomaszów Mazowiecki |
|
|
jano0244 (offline) |
Post #30 11-03-2014 - 15:27:34 |
|
Mrągowo Posty: 764
Na forum od:
|
Jakoś tak zachciało mi się popisać, to może w tym temacie…
Powoli, aczkolwiek systematycznie zbliża się 25 lat wspólnego pożycia małżeńskiego. Okazja do posnucia refleksji na temat związku dwojga i relacji w nim. Pewnie trochę kontrowersji napiszę, ale moje zdanie jest moim zdaniem i mam do niego prawo. Gdzieś kiedyś słyszałem, że miłość trwa krótko, potem już tylko przyzwyczajenie. Może i tak bywa, ale ja się pod tym nie podpisuję. Wg mnie, jeśli po kilku latach bycia ze sobą ludzie zaczynają się w związku nudzić, to powodem tego jest fakt, że przynajmniej jedna ze stron (a może i obydwie) nie kocha. Powiem więcej, prawdopodobnie nigdy nie kochała, tylko tak się jej wydawało. Albo uważała, że robi dobry interes, są przecież małżeństwa „z rozsądku”. W takich najlepiej chyba dopatrywać się tzw. „wolności w związku” i jej różnie rozumianych granic. Akurat dla mnie to pojęcia zupełnie abstrakcyjne i bez sensu. Dlaczego? Ano dlatego, że w moim pojęciu prawdziwa miłość to ciągłe staranie poznawania drugiej strony. Akceptacji i zrozumienia tego, że nie ma ludzi doskonałych pod każdym względem, urody, wiedzy czy umiejętności. I chęci przebywania ze sobą jak najwięcej, bez urlopów od siebie. Po wielu wspólnych latach znamy (prawie) wszystkie swoje silne i słabe strony i wygląda na to, że je akceptujemy. Wiemy, czego nie cierpimy, do czego nie należy wracać, jakich pytań sobie nie zadawać, jakich słów nie używać, czego nie kupować na prezent itp. Przez lata można jednak nazbierać spore zapasy „noży”, którymi zwykle rzucają w siebie rozwodzący się partnerzy. Oczywiście, i to jest dla nas najważniejsze, zebraliśmy też spory zapas tej „dobrej” wiedzy. Co nas interesuje, czym lubimy się zajmować w czasie wolnym od pracy, co najbardziej nam smakuje, w co lubimy się ubierać (ze znajomością pasującego rozmiaru włącznie), jak i gdzie najlepiej wypoczywamy, itp. To prawda, że ludzie są różni, ale w sporej części przez lata można się do siebie w jakiejś części upodobnić. A tym samym zbliżyć. Co do nas, są tacy, którzy zazdroszczą nam, bo najczęściej jesteśmy jednomyślni i zapewne tacy, którzy się z nas śmieją, bo się (wg nich) wzajemnie ograniczamy. Mam w nosie i jednych i drugich. W końcu każdy jest kowalem swojego losu.. No to sobie popisałem tak w skrócie. Na razie chyba wystarczy…  
Nas dwoje, choroba tylko jedna... |
