Jak radzą sobie z naszą chorobą nasi mężowie, rodziny
Wysłane przez anutek
|
nanet (offline) |
Post #1 18-03-2013 - 11:36:02 |
|
Konstancin/Góra Kalwaria |
Wiesz, co Majka1 może dzieli nas wiek, ale mężów to my mamy podobnych. I dziadek u mnie tez się znalazł ma 86 lat i dzielnie mnie wspiera. U mnie to wszystko wygląda trochę podobnie, ale nie do końca. Mąż jak mąż gdybym wiedziała, że tak się zmieni w sferach intymnych oczywiście to bym sobie tego cycocha sama obcięła już parę lat wcześniej. Normalnie raj na ziemi. Co do ludzi idiotów – dla tych właśnie żyję – nie dam im satysfakcji, aby tak jak piszesz traktowali ludzi, kobiety przedmiotowo. U Ciebie tzn. twojego męża „kretyn” szew (daj mi go w łapska) martwił się tylko o sex i swoją dupę, ale są jeszcze innego rodzaju ludzie świnie – mianowicie tzw. obserwatorzy. Nie pomoże, ale zaszkodzi. Obserwuje i czeka jak się tylko tobie noga podwinie to od razu jest, o czym mówić i czasami mam wrażenie, że osoby takie się karmią takimi wiadomościami, czyli cudzym nieszczęściem. Jakby wtedy im samym lżej się żyło, bo ich osobiste problemy odchodzą gdzieś na inny plan. Dlatego musze żyć bonie mogę im dać satysfakcji, aby mieli, o czym sobie poplotkować i się cieszyć cudzym nieszczęściem.. Mama tak jak mam a na początku się popłakała a potem, zaczęła dzielnie ze mną walczyć z choróbskiem tzn. na swój sposób. Tatusiowe, ( bo u mnie ich dostatek) jeden biologiczny i drugi ten, co chował dzielnie mnie wspierają. Jeden słownie drugi finansowo, czyli każdy tak jak najlepiej umie. I niech tak pozostanie. Najlepiej walczy ze mną mój 6 letni maluszek. Zawsze jak przyjadę ze szpitala czy od lekarza pyta się jak się czuję? czy wszystko dobrze? Jak brałam chemię nawet herbatkę przynosił mi do łózka i opowiada jak to jemu śni się już nie żyjąca babcia, która opowiada mu przez sen, że mamusia będzie jeszcze długo żyła. I on w to wierzy. Pomału i ja zaczynam.
„Gdy tkwisz głęboko w ciemnym wąwozie bólu, stajesz się głuchy na słowa. Ukojenie i schronienie przynosi wówczas tylko ciepło dotyku i ramiona innych osób”. John O’Donohue 
|
|
elisabeth (offline) |
Post #3 18-03-2013 - 12:22:28 |
|
Lubuskie |
W moim przypadku mąż zrobił się bardziej troskliwy i opiekuńczy,nawet powiedział że kocha mnie coraz bardziej. Planuję rekonstrukcję piersi ale on jest przeciwny .Liczyłam na jego wsparcie ,pozytywną opinię do mojego zamiaru natomiast z jego strony nie ma aprobaty,twierdzi że chce mnie uchronić przed komplikacjami i ryzykiem jakie niesie ponowna operacja.Jakich argumentów użyć?
W życiu wszystko ma swój zmierzch. Tylko noc kończy się świtem. 
|
|
b_angel (offline) |
Post #9 14-08-2013 - 09:34:39 |
|
radom |
nie jesteś niczemu winna
i nie masz za co sie karać skoro mama nie chciała się leczyć to nic nie mogłaś zrobić - przecież na siłe byś jej nie zaciągnęła do lekarza - to był jej wybór wina leży raczej w niskiej edukacji społeczeństwa na temat nowotworów i ich leczenia . . . . . . . . . . . . . . ...na forum od 16 listopada 2005 ... 
|
|
zojdan (offline) |
Post #10 02-02-2016 - 13:08:38 |
|
Katowice |
Od przeszlo trzech lat z mezem jestem w nieoficjalnej separacji.Mieszkamy nadal razem."Uprzyjemnia" mi czas jak tylko moze
 Gdy szlam na USG ,juz bylam swiadoma ze to zlosliwiec we mnie siedzi.Guz duzy w dotyku i krwisty wyciek.Starszej corce 22lata powiedzialam przez tel ze mam guza w piersi.Mieszka poza domem w moich rodzinnych stonach steki km. Przyjechala i jej widok i obecnosc podnosi mnie na duchu ,tymbardziej ze atmosfera nie za ciekawa w domu.
Jednak wczoraj gdy uslyszalam od onka ostateczne rozpoznanie guza ,na pytanie corki jaki wynik biopsji ,przeprosilam ja mowiac ze powiem gdy bede gotowa. Maz wie tylko to, co uslyszy gdy rozmawiam z siostra przez tel.Przykre, ale dla mnie jest ostatnia osoba ,z ktora mialabym ochote dzielic moje smutki czy radosci. Oczywiscie wscieka sie ,ze ignoruje jego osobe i nie uswiadamiam na bierzaco.Mam to w nosie. Z synami jeszcze nie rozmawialam,przed operacja porozmawiam. Najtrudniejsza rozmowa mnie czeka z najmlodsza coreczka,ma tylko 10 lat i jest wyjatkowo wrazliwa.Nie moge jej powiedziec,ze mam raka,kurcze ale o operacji jakos delikatnie musze ja przygotowac........ Starsza siostra jest wsparciem dla mnie,dzwoni,pociesza i zabrania czarnowidztwa 
|
|
braja (offline) |
Post #13 02-09-2016 - 23:32:53 |
|
|
Najbardziej pomożesz sama obecnością, osobistą czy telefoniczną (nie wiem czy mieszkacie razem). Trudno radzić szczegółowo, gdy nie znamy osoby, chorzy najczęściej potrzebuja pomocy w pracach domowych gdy się słabo czuja, ale jeśli mama się będzie dobrze czula to na siłe bym jej nie wyręczala, bo zajecie się czymś pomaga zapomnieć o chorobie. Ludzie sa rózni, jedni za wszelka cenę probują po diagnozie życ jak poprzednio, inni zmieniają różne rzeczy. Ważne, żeby ja wesprzec psychicznie. Jeżeli jest bardzo załamana to namówić na wizytę u psychologa.
 
|
|
lulu (offline) |
Post #15 03-09-2016 - 11:05:19 |
|
k/Kwidzyna |
Masz prawo się bać, tylko aby ten strach nie paraliżował Ciebie. Ja przy swojej chorobie mniej się bałam, niż przy tym jak dowiedziałam się, że mój brat ma szpiczaka. Czas mijał, i ja i on dajemy sobie radę, ja nawet zaliczyłam powtórkę, jestem jeszcze w trakcie leczenia. Jak widzisz da się to ogarnąć. Jak sama dojdziesz do tego, że ta sytuacja Cię przerasta, to skorzystaj z pomocy specjalisty, psycholog, psychiatra, to też są lekarze, też pomagają.
Na Forum od 07 lutego 2008 2007 amputacja prawej piersi, 5 lat na Tamoksyfenie, Egistrozolu, Mamostrolu 2015 amputacja lewej piersi, 4xAC, rok Herceptyna 
|
|
jagodula (offline) |
Post #17 03-09-2016 - 20:19:48 |
|
Sławkow |
 Dla mnie to też był szok. Moja córka, chemik z wykształcenia zajęła się składem leków i ich działaniem... Po pewnym czasie powiedziała mi, że to łagodziło jej strach o mnie i o to co może się stać. Dzielnie tkwiła przy mnie w trakcie czerwonej chemii, przyjeżdzała z Wrocławia z wydrukami działań leków. Syn, lekarz był ze mną w szpitalu,kiedy miałam wszczepiany port. Twierdził,że on się na onkologii nie zna, bo jest anastezjologiem. Potem na jego półce znalazłam podręcznik dotyczący raka piersi... Mąż był zawsze, tak jak teraz. Czuły, współczujcy i bardzo przerażony.Zmieniany 1 raz(y). Ostatnia zmiana 03-09-2016 - 20:21:18 przez jagodula. |
|
lulu (offline) |
Post #19 03-09-2016 - 22:25:05 |
|
k/Kwidzyna |
Przy leczeniu chemią i jeśli przewidywane są wielokrotne wlewy, to cudowna sprawa. Ja mam port. Miałam przez port podane trzy czerwone i dalej jestem na herceptynie. Nie ma problemu, że chemia pójdzie bokiem, że badanie krwi się nie powiedzie, bo krew też pobierają przez port. Jest to ogromna oszczędność żył. Ja polecam.
Na Forum od 07 lutego 2008 2007 amputacja prawej piersi, 5 lat na Tamoksyfenie, Egistrozolu, Mamostrolu 2015 amputacja lewej piersi, 4xAC, rok Herceptyna
|
|
Al_la (offline) |
Post #24 16-08-2018 - 10:09:16 |
|
k/Warszawy Posty: 24703
Na forum od:
|
[www.zwrotnikraka.pl]
W najgorszych chwilach mego życia zawsze mogłem liczyć na przyjaciół. Odtąd wiem, że pierwszą rzeczą, jaką należy zrobić, to poprosić o pomoc. Paulo Coelho 
Przewodowy NST, G2, T3N0Mx, TNBC, 6 x FEC (3 przed operacją), yT2N0Mx |
|
Pollik (offline) |
Post #26 19-12-2018 - 20:31:44 |
|
Warszawa |
Smutne jak bardzo twój mąż wpisał się w scenarisz z pospolitego romansidła. I potwierdził, że pewność w życiu nie istnieje, szkoda...
Współczuję rozczarowania, serdecznie cię pozdrawiam 
Wyląduję, zrobię pierwszy krok i kolejny, i kolejny... mastektomia prawostronna z węzłami wartowniczymi. rak przewodowy naciekający hormonozależny G1, pT1c N0(sn). ER i PgR 100%. PS =5, IS=3, CS=8. HER2- . Ki 67 5% Od 20 stycznia 2017 Tamoxifen[/small] |
|
dziubas (offline) |
Post #27 19-12-2018 - 21:27:28 |
|
Gdańsk |
ricarda05!
a moze to doswiadczenie potraktowac jako próbę... , tak dla niego, jak dla Ciebie... , jestesmy ludżmi i zdarzają się nam i nadal zdarzac będą podpadówy, ja wiem, ze nie znam siebie i nie jestem w stanie reczyć, ze kiedyś nie dam ciała...  , wiem, ze w tym najwazniejsze jest, zeby sobie i innym wybaczać..., wiem jakie to trudne... , ciagle próbuje z Boża pomoca!  
rak przewodowy, G1, wym. 0,8x0,6x0,9 cm, ER 95%, PgR 10%, Her2-neg, Ki67 1%, w wartowniku mikroprzerzut, pT1bN1(sn)Mx, operacja oszczędzająca z biopsja wartownika, radioterapia 25x, brachyterpia, hormonoterapia-tamoxiffen do 10lat po 8,5 roku rak endometrium, operacja unowoczesniona z resekcja macicy, przydatków, węzłów biodrowych i brzusznych i wyrostka robaczkowego, rak pierwotny, rokowania dobre, stan zaraz po operacji i póżniej - bardzo dobry, oblgatoryjnie naświetlania - wybrałam narazie tylko brachyterapię, na kikut macicy, do tamoxiffenu juz nie wróciłam Zmieniany 1 raz(y). Ostatnia zmiana 19-12-2018 - 21:29:10 przez dziubas. |
|
renatar (offline) |
Post #28 20-12-2018 - 10:27:06 |
|
sieradz |
Ricardo nie napiszę że cię rozumiem bo to niemożliwe ale to ty wygrałaś, nawet wtedy kiedy wyglądasz tak jak wiadomo podczas chemii, stworzyłaś mu dom i rodzinę. Tego już mu nikt nie da. Pozdrawiam.
T3NOMO/ER10 PR10procent\12 taksanów,3AC,lampek 25.Tamoksifen.Inwazyjny śluzowy. |
|
braja (offline) |
Post #29 20-12-2018 - 15:47:35 |
|
|
Zgadzam się z dziubaskiem, to była wygrana próba miłości! Tamta była tylko poduszką do wypłakania się z powodu Twojej choroby, gdyby nie choroba jej męża nawet nie mieliby jak odnowić tej znajomości. Widocznie emocjonalnie sytuacja zaczęła go przerastać i wpadł w pułapkę. Skup się na tu i teraz, bo masz go tu i teraz. A jakakolwiek Dorota czy Izaura zechciałaby mu zawrócić w głowie jeśli zostanie wdowcem (co może się wcale nie wydarzyć)- to i tak zawsze będzie współdzieliła ten związek z Tobą, bo Ty zajmujesz ogromną część jego serca
Popłacz sobie jeszcze, niech gniew odpłynie i pogadajcie sobie o tym co Was łączy a z czym macie problem
|
|
ricarda05 (offline) |
Post #30 20-12-2018 - 20:07:05 |
|
Olsztyn |
Witam...w całej tej mojej historii najbardziej żal mi męża (nr.2) hieny. Ona szuka już jego następcy, a co zrobi jak chłopina wyzdrowieje ? A życzę mu tego ze szczerego serca ,jak pacjent-pacjentowi. Hiena chciała coś mojego-to mogę jej dać ,rak piersi ,kości ,wątroby , niech wybiera ale co tam... zaszaleję oddam jej wszystko , a niech ma nie będę jej żałować
 Pollik pięknie to ujęłaś ''pospolite romansidło'' i niech tak zostanie bo mógł być kryminał. Ja do tej pory osoba spokojna , dusząca wszystko w sobie , zalewająca łzami poduszkę przeistoczyłam się w taki wulkan ,że Etna to przymnie mały Pikuś  Całe życie powtarzam , "że psu ,pogodzie i mężczyźnie to nie wiara" tylko szkoda ,że doświadczyłam tego osobiście. Dziubasku masz rację trzeba wybaczyć, ale to cholernie trudne...muszę to zrobić dla siebie, aby osiągnąć wewnętrzny spokój...orka na ugorze. Ale zaufanie już nie wróci  Renatar to prawda tę rodzinę stworzyliśmy razem i wiem , że w razie rozwodu straciłby wszystko .Pierwszą rzeczą jaką zrobiłam to wizyta w banku i podzieliłam pieniądze na pół, poinformowałam że to moje zabezpieczenie . Mówiłam o sprzedaży mieszkania , działki . Moje zdecydowanie, szybkość decyzji bardzo go zaskoczyło. Ja tu na miejscu mam jeszcze rodziców, rodzeństwo, a on nikogo. Ma brata pod Warszawą ale w nim nie ma wsparcia...skąd takie moje przeczucie? On unika mnie jak diabeł święconej wody , nie raz miał okazję do rozmowy ze mną. Na coś mógłby przydać się starszy brat . Wiele lat temu moja mama , jako młodsza siostra doprowadziła do powrotu brata ( winowajcy) do żony i dzieci ,a tam się działo oj działo.  A jaką później wspaniałą parę tworzyli ,dwa gruchające gołąbki  Braja chciałabym wierzyć ,że jego ogromna część serca należy do mnie....ale nie oszukuję się. O urodzinach swej życiowej miłości pamiętał po 40-latach…z samego rana ( w kibelku  ) pisał jej życzenia...ale jakie to życzenia ,takie piękne płynące z serca . Każda z nas chciałaby takie otrzymać wierzcie mi. O moich urodzinach prawie by zapomniał ( o imieninach które były miesiąc wcześnie zapomniał)… no i cierpliwie czekałam na życzenia.. usłyszałam tylko tyle " Renia wszystkiego najlepszego"...spytałam czy nie zasługuję na inne życzenia ,bo wiem że potrafi je wyrazić , czy jestem gorszego sortu ? Miałam ochotę cisnąć kwiatami które mi kupił , ale za bardzo je szanuję, niczemu nie zawiniły. Wiecie co moje drogie ,okazało się ,że jestem po prostu zazdrosna o słowa gesty. Hiena je doświadczyła a ja nie !!! Jestem babą co prawda bez cycków dwóch, macicy ale babą z krwi i kości. Moje drogie , dziękuję ,że mogłam wyrzucić z siebie...Dziękuję za Wasze słowa  pani psycholog do której udałam się po pomoc (wizyta prywatna) do pięt Wam nie dorasta. Pozdrawiam. Życzę aby każda z Was znalazła pod choinką...wiadro zdrowia , wiaderko miłości i flakonik ulubionych perfum " Radosnych Świat 
|
Przykro nam, ale tylko zarejestrowane osoby mogą pisać na tym forum.
Użytkownicy online
Gości:
509
Największa liczba użytkowników online:
77
dnia 11-10-2011
Największa liczba gości online:
134213
dnia 15-09-2024
