Stawić czoła chorobie, czyli psychika w walce z rakiem
|
Mroczkowska (offline) |
Post #1 15-08-2017 - 21:57:10 |
|
USA |
|
|
jagodula (offline) |
Post #2 15-08-2017 - 22:01:43 |
|
Sławkow |
 Kochana, ten spokój okupuję wieloma wyrzeczeniami, bo wiem , że krzykiem nic nie zwojuje... ale to ja tak mam. Dlatego zacytowałam Stanisławskiego
Mogę dorzucic Staffa: Pijąc falerno! I żeby było jasne - nie propaguję alkoholizmu tylko poezję  Zmieniany 2 raz(y). Ostatnia zmiana 15-08-2017 - 22:09:35 przez jagodula. |
|
Al_la (offline) |
Post #3 15-08-2017 - 22:53:03 |
|
k/Warszawy Posty: 24703
Na forum od:
|
Nie przeklinam. Ale czasami kiedy tak się naczytam i nasłucham Waszych historii mam potrzebę siarczyście zakląć i to robię.
Klnę, walę pięścią w co się da, tak żeby zabolało, potem popłaczę, nawet czasami wyję.... Ale robię to w zaciszu domowym...forum mi do tego nie jest potrzebne. 
W najgorszych chwilach mego życia zawsze mogłem liczyć na przyjaciół. Odtąd wiem, że pierwszą rzeczą, jaką należy zrobić, to poprosić o pomoc. Paulo Coelho 
Przewodowy NST, G2, T3N0Mx, TNBC, 6 x FEC (3 przed operacją), yT2N0Mx |
|
Misia77 (offline) |
Post #4 16-08-2017 - 11:23:58 |
|
|
Dokładnie, mam takie samo zdanie! Olać dziada. Zresztą ja myślę tak: po co się zamartwiać skoro tak naprawdę NIE WIEMY co będzie dalej, czy rak wróci czy nie, a może nagle przyjdzie mu do głowy aby się znienacka z organizmu wycofać? To jest choroba kompletnie nieprzewidywalna. Natomiast jedno jest pewne: medycyna każdego dnia idzie do przodu, i to jest dla nas najlepsza wiadomość pod słońcem. Bo kto wie, może np. za 5 miesięcy na rynku nagle pojawi się nowe, cudowne lekarstwo na raka? A my jeszcze nic o tym nie wiemy. Gdybyśmy wiedziały, pewnie ze spokojem i optymizmem patrzyłybyśmy w przyszłość bo wiedziałybyśmy że lada moment nasze zmartwienia odejdą w siną dal. Że za pół roku będziemy się z nich śmiać. Wczoraj na przykład przeczytałam o nowej, odkrytej przez naukowców chemoterapii: z cząsteczkami złota. Podobno ta chemioterapia nic a nic nie szkodzi człowiekowi, zdrowym komórkom, a pięknie zabija wszystkie komórki nowotworowe. To tylko kwestia czasu... co chwila na rynku pojawiają się nowe metody. Przecież jeszcze niedawno nie było herceptyny, jeszcze niedawno nie stosowano hormonoterapii. Po cholerę zatem teraz trząść się ze strachu, myśleć o tym co będzie? Po co zakładać najgorsze?  Żyć tu i teraz i zapomnieć o raku.
No i właśnie dlatego denerwują mnie pytania znajomych "jak się czujesz", "czy wszystko w porządku", "jak samopoczucie", itp. Niby niewinne pytania, a mnie doprowadzają do szału bo wyobraźcie sobie, że siedzicie sobie roześmiane na imprezce, gadacie o różnych rzeczach, a tu nagle podchodzi ktoś i wypala: "A TY JAK SIĘ W OGÓLE CZUJESZ???" No masakra  I cały humor ci psuje, bo od razu przypomina że przecież jesteś ciężko chora i możesz czuć się ŹLE. A już było tak fajnie.
Ja nie mam problemu z opowiadaniem o mojej terapii - opowiadam wszystko ludziom bardzo chętnie, opisuję jak wygląda chemioterapia, operacja, jak to wszystko można przejść, jak to wygląda okiem pacjenta. Jak ta nasza służba zdrowia działa. Jakimi dysponują sprzętami, jak wygląda nowoczesna terapia raka. Bo ludzie często tego nie wiedzą, myślą że wciąż jest u nas leczenie "jak za króla Ćwieczka", że chemioterapia zabija w trybie natychmiastowym i że ogólnie na oddziałach onkologicznych trup ściele się gęsto W ogóle chyba same duchy tam chodzą, zdaniem niektórych. Trzeba to wszystko odkręcać, tłumaczyć, że to nie tak... że można się z raka wyleczyć, a nawet jak nie wyleczyć to można z nim żyć i trzymać go w ryzach, że rak już dawno przestał oznaczać odroczony wyrok śmierci. Ale nie lubię, gdy ciągle "bombarduje się" mnie tym tematem, tak jakby przy mnie już o niczym innym nie można było gadać :/ Najfajniej zareagowała na moją chorobę przyjaciółka: jak tylko dowiedziała się, że zdiagnozowali u mnie raka piersi, to oczywiście najpierw się przejęła, ale potem stwierdziła ze stoickim spokojem że poczeka na koniec mojej terapii i wtedy golniemy razem drina, tak jak dawniej I od tej pory odlicza tylko czas do końca, z radością czekając na wieści ode mnie o kolejnych "zaliczonych" etapach terapii. Nie męczy tematu raka, nie wypytuje codziennie jak się czuję, nie daje mi 10000 rad co jeść i co pić, czego nie wolno a co wolno.... po prostu czeka na koniec mojej terapii, żeby było jak dawniej I tyle! I to mi się podoba 
|
|
aquila (offline) |
Post #5 16-08-2017 - 14:21:35 |
|
|
hahah, dobry tekst z tym adidasiem 
Misia też masz super podejście, jesteśmy chore to się leczymy, a co bedzie dalej ... nikt tego nie wie czy zdrowy czy chory; a jak się skupimy na biadoleniu zamiast na życiu, to mamy przesrane podwójnie musimy się chyba na ten... na "kompocik" umówić It's just a ride ... |
|
Jutta (offline) |
Post #6 16-08-2017 - 16:41:36 |
|
między Łodzią a Warszawą |
I tak trzymać dziewczyny
Ja na razie mam spokój. Jestem po przebytym leczeniu. No prawie. Lekko mi się, co prawda to prawda nogi ugięły, jak ostatnio znaleźli małą bździnę w drugim cycku (3x5mm). Powiedzieli, że łagodna i każą obserwować. To obserwuję i nie nakręcam się. Przespałam się z tą wiadomoscią, a na drugi dzień stanęłam przed lustrem, pomacałam się w miejscu, gdzie według badania to jest i " powiedziałam mu" parę słów co o nim pomyslę i co z nim zrobię, jak się okaże złosliwy. |
|
fianiebieska (offline) |
Post #7 16-08-2017 - 17:31:05 |
|
Warszawa |
|
|
fianiebieska (offline) |
Post #9 16-08-2017 - 18:08:44 |
|
Warszawa |
Nie daj się dziewczyno. Dopoki nie wytną i nie zbadają to jest wróżenie z fusów. Znam całą masę histori(ze mną na czele) że miała być niegroźna zmiana a był rak.
fianiebieska opowiada
|
A do tego czasu trzeba żyć i już.|
Jutta (offline) |
Post #11 16-08-2017 - 18:57:43 |
|
między Łodzią a Warszawą |
Podczas leczenia sporo dowiedziałam się o sobie. Potrafię, gdy już przespię się ze złymi wiesciami, "wyłączyć" własciwy guziczek i nie myslę o tym do czasu, gdy mogę powalczyć. Z różnym skutkiem to prawda. Oj, prawda. Chyba własnie dzięki temu nie potrzebowałam psychotropów podczas leczenia nawet wtedy, gdy zabrakło dla mnie herceptyny. Nie załapałam się na tą z NFZ-tu. Za to trafiła się mi jak slepej kurze ziarno darowa, której 2 razy zabrakło. Za każdym razem udało się mi ją dostać, a łatwo nie było.
A i dzięki za wsparcie
|
|
Mroczkowska (offline) |
Post #12 16-08-2017 - 19:06:01 |
|
USA |
|
|
fianiebieska (offline) |
Post #17 16-08-2017 - 19:47:16 |
|
Warszawa |
|
|
Mroczkowska (offline) |
Post #19 16-08-2017 - 20:27:10 |
|
USA |
|
|
fianiebieska (offline) |
Post #22 16-08-2017 - 22:00:12 |
|
Warszawa |
Helu, ale cię pocieszył  fianiebieska opowiada
|
|
Mroczkowska (offline) |
Post #27 18-08-2017 - 15:45:30 |
|
USA |
|
|
małgonia (offline) |
Post #29 18-08-2017 - 18:17:20 |
|
Niepołomice Posty: 683
Na forum od:
|
Hanna bardzo Ci dziękuję za wiadomości będę pytała mojego lekarza bardzo się boję to już moja czwarta wznowa mam serdecznie dość bardzo się boję że teraz już się nie uda niedługo będzie pięć lat od początku choroby z tego połowa na leczenie ja już nie mogę funkcjonować normalnie bardzo mi żal mojej rodziny która bardzo to wszystko przeżywa i mam nadzieję że i tym razem św.Rita mi pomoże
|
|
Mroczkowska (offline) |
Post #30 18-08-2017 - 18:48:35 |
|
USA |
|
