Opieka nad umierajacym
Wysłane przez braja
|
magdalena62 (offline) |
Post #1 11-11-2016 - 21:14:53 |
|
szczecin |
|
Marne to pocieszenie, ale Twoja mama przynajmniej nie cierpiala długo |
Al_la (offline) |
Post #5 11-11-2016 - 21:32:52 |
|
k/Warszawy Posty: 24703
Na forum od:
|
Współczuję Niezapominajko
 
W najgorszych chwilach mego życia zawsze mogłem liczyć na przyjaciół. Odtąd wiem, że pierwszą rzeczą, jaką należy zrobić, to poprosić o pomoc. Paulo Coelho 
Przewodowy NST, G2, T3N0Mx, TNBC, 6 x FEC (3 przed operacją), yT2N0Mx |
|
niezapominajka24 (offline) |
Post #6 11-11-2016 - 21:38:08 |
|
|
|
|
braja (offline) |
Post #8 13-11-2016 - 17:05:24 |
|
|
Przyznaję, że zszokowały mnie slowa psychologa w tej sytuacji że :wszystko będzie dobrze". Oczywiscie, w ostatecznym rozrachunku "wszystko będzie dobrze", bo ludzie przeżyją żałobę i powrócą do życia, które mieli przedtem, tylko będzie w nim jedną osobę mniej.
Ale czy profesjonalista powinien strzelic takim tekstem kilkanascie godzin przed smiercią chorego? Po co?  Kiedyś ludzie nie potrzebowali nikogo, żeby im powiedzial, że ktoś umiera, wszyscy wiedzieli jakie sa oznaki bliskiej smierci. Warto je sobie przypomnieć, żeby wiedzieć jak wspierać osobe, która odchodzi i jak się samemu przygotować.
U osoby, ktora umiera z powodu nowotworu istnieje bardzo charakterystyczny moment, który wprawdzie nie mówi czy zostały godziny, dni, tygodnie czy miesiące, ale jest wyraźnym sygnałem, że organizm zaczyna się wygaszać. Jest to nagłe pogorszenie stanu zdrowia, które nie zostało spowodowane innym czynnikiem. Czyli np. osoba do tej pory bardzo aktywna nagle robi się bardzo slaba i senna (a nie wynika to na przyklad z tego, że spedzila kilka bezsennych nocy w podróży), albo ktoś kto miał świetny apetyt nagle popada w anoreksję, urodzony optymista robi się apatyczny i zaczyna unikac ludzi, ktos kto chodził, przestaje chodzić nawet do łazienki, perfekcyjna pani domu przestaje sprzątać... Cokolwiek to jest, otoczenie zauważa wyraźną zmianę w zachowaniu chorego. To moment, w którym podświadomość już pogodziła się z odejściem. Niekoniecznie jednak dotarło to do świadomości. Z tego co czytałam i słyszałam, ten jeden objaw wydaje się być wspólny dla wszystkich umierających, niezależnie od rodzaju raka. U mojej cioci I. pierwszym takim objawem było nasilenie dolegliwości bólowych wywołujace ogromne problemy z chodzeniem. U cioci J. była to nagła utrata sił po drugiej chemii na wznowę raka pluc. 
|
|
dziubas (offline) |
Post #9 13-11-2016 - 22:45:01 |
|
Gdańsk |
Niezapominajko!!!
 Bardzo mi przykro!!!  Teraz Twoja Mama bedzie Tobie i Tacie pomagała!!!  
rak przewodowy, G1, wym. 0,8x0,6x0,9 cm, ER 95%, PgR 10%, Her2-neg, Ki67 1%, w wartowniku mikroprzerzut, pT1bN1(sn)Mx, operacja oszczędzająca z biopsja wartownika, radioterapia 25x, brachyterpia, hormonoterapia-tamoxiffen do 10lat po 8,5 roku rak endometrium, operacja unowoczesniona z resekcja macicy, przydatków, węzłów biodrowych i brzusznych i wyrostka robaczkowego, rak pierwotny, rokowania dobre, stan zaraz po operacji i póżniej - bardzo dobry, oblgatoryjnie naświetlania - wybrałam narazie tylko brachyterapię, na kikut macicy, do tamoxiffenu juz nie wróciłam |
|
niezapominajka24 (offline) |
Post #10 14-11-2016 - 10:58:28 |
|
|
Ja wiem ze ona jest z nami teraz już cały czas i nigdy nie opuści najgorzej jutro bi pogrzeb i wszyscy będą współczucia płakali ale ona naprawdę ma tam lepiej nikt w to nie chce uwierzyc
|
Ważne, że Ty o tym wiesz
|
niezapominajka24 (offline) |
Post #13 18-11-2016 - 20:29:05 |
|
|
Bardzo tęsknie a moją mamusia
|
|
minia511 (offline) |
Post #16 20-11-2016 - 10:16:51 |
|
Będzin |
Niezapominajko, nie napiszę, że czas leczy rany, nie napiszę że przestaniesz tęsknić. Moi rodzice zmarli w ciągu jednego roku, minęło 40 lat, ja nadal tęsknię, tyle bym im powiedziała....brak mi ich dobrych rad. Pociesza mnie myśl, że nie cierpią, bo przed śmiercią cierpieli ogromnie. Ty też wspominaj mamę, pamiętaj o niej i sama sobie tłumacz, że mama już nie cierpi. Trzymaj się dzielnie.
|
|
niezapominajka24 (offline) |
Post #18 23-11-2016 - 21:36:05 |
|
|
nie mogę sobie z tym oradzic z dnia an dzien jest coraz gorzej nic juz nie chce robic boje sie wrocic do pracy tata tez jest zalamany bo byl z mama bardzo zzyty to siee stało tak nagle mama jeszcze mówiła ze sie na nastepny dzien spotkamy i umarla
|
|
braja (offline) |
Post #22 10-02-2017 - 04:51:31 |
|
|
Dla Agnieszki2687- trudno zaakceptować fakt odchodzenia najbliższej osoby. Wyboru jednak nie ma, "cudów" nie ma, nie w sensie, że nie zdarzaja sie niesamowite i nieoczekiwane wyzdrowienia, ale raczej, że nie zdarzają sie one w momencie gdy doszło juz do nieodwracalnych zmian fizjologicznych w narzadach wewnętrznych. Uszkodzone nerki, uszkodzony rdzeń kręgowy, zajęty mózg...
Nie ma się co łudzić. ale to nie znaczy, że nic się już nie da zrobić. Trzeba sie postarać, żeby ostatnie spedzone razem chwile były jak najlepsze, zeby chora jak najmniej cierpiała. W hospicjum prawdopodobnie wiedza jak sie tym zając od strony i medycznej i psychologicznej, zwróćcie jednak uwage na takie szczegóły jak na przyklad potrzeba dodatkowej poduszki czy koca oraz czy hospicjum ma wystarczająca ilośc pampersów.
Postarajcie się też wyczuć na ile mama jest świadoma swojego stanu, z pewnościa nie powinno sie jej juz oklamywać mówiąc, że bedzie dobrze, jesli nie jest gotowa na uslyszenie prawdy, to lepiej przemilczeć. A jeśli zechce dowiedziec sie jak z nia jest lub mówic o śmierci, pozwólcie jej na to
|
|
lulu (offline) |
Post #27 15-06-2017 - 00:54:41 |
|
k/Kwidzyna |
Moja mama podobnie odchodziła, chociaż to nie był rak. Już po śmierci mamy opowiadałam znajomemu lekarzowi o objawach, to stwierdził, że to musiały być kolejne wylewy krwi do mózgu. Sakrament chorych (Sakrament Namaszczenia chorych można przyjmować wielokrotnie.) przyjęła na dwa tygodnie przed śmiercią.
W tej sytuacji Twoje dzieci powinny się znajdować pod opieką innej osoby, dla ich dobra. Może teściowa mogłaby się nimi zając. Na Forum od 07 lutego 2008 2007 amputacja prawej piersi, 5 lat na Tamoksyfenie, Egistrozolu, Mamostrolu 2015 amputacja lewej piersi, 4xAC, rok Herceptyna 
|
|
dziubas (offline) |
Post #28 15-06-2017 - 00:55:00 |
|
Gdańsk |
Asiu!!!
Niesamowicie to trudny czas dla Was wszystkich!!!
rak przewodowy, G1, wym. 0,8x0,6x0,9 cm, ER 95%, PgR 10%, Her2-neg, Ki67 1%, w wartowniku mikroprzerzut, pT1bN1(sn)Mx, operacja oszczędzająca z biopsja wartownika, radioterapia 25x, brachyterpia, hormonoterapia-tamoxiffen do 10lat po 8,5 roku rak endometrium, operacja unowoczesniona z resekcja macicy, przydatków, węzłów biodrowych i brzusznych i wyrostka robaczkowego, rak pierwotny, rokowania dobre, stan zaraz po operacji i póżniej - bardzo dobry, oblgatoryjnie naświetlania - wybrałam narazie tylko brachyterapię, na kikut macicy, do tamoxiffenu juz nie wróciłam |
|
braja (offline) |
Post #29 15-06-2017 - 16:04:35 |
|
|
Asiu, przytulam!
Jedna moja ciocia J. umierała w hospicjum domowym na raka płuc. Dluuuugo nie dopuszczała do siebie mysli, że umiera, robiła plany itp, choć juz nawet nie byla w stanie przejść do lazienki i musiała zgodzić sie na pampersa. W pewnym momencie o tym, ze odchodzi poinformował ja psychiatra, ktory przychodził raz na tydzien. płakala najpierw i się złościla, a potem nastapiło kilka pieknych tygodni w życiu jej rodziny, bo już niczego nie udawali i nie oczekiwali, porozmawiali na wszystkie bolące tematy, wszystko sobie wybaczyli, o wszystkim co dobre powiedzieli i ciocia zmarła spokojnie we śnie. Jej córka, która sie nia opiekowała miala ze soba tylko młodsze dziecko, starsze było pod opieka taty. Tp jest bardzo intensywny czas, wiec może też pownnas pomysleć o kimś, kto się dziećmy w tym momencie zaopiekuje, jeśli nie jestes w stanie tego zrobić. Dzieciom jednak trzeba wytlumaczyc co się dzieje, żeby nie czuły, że mama je opuszcza. Powinny wiedzieć, że śmierc to ważny moment, mieć mozliwośc pożegnania się z babcią. Zasada medycyny jest- po pierwsze nie szkodzić. I zapewne sa takie osoby, ktore świadomośc odchodzenia może wprawic w panikę i utrudnić ten proces. Jednak takich osob jest zdecydowana mniejszość. Wiekszośc chciałaby o tym porozmawiac, ale poniewaz nie wie jak, wypiera ten fakt ze świadomości. Wiadomo, gdy ktoś umiera uwaga powinna byc skupiona na tej osobie. Choc nam jest ciężko, to nasze smutki, płacze, rozłąkę najlepiej zostawić na potem. Kiedy moja druga ciocia I. odchodzila, oglądałam przez kilka tygodni filmiki robione przez pielęgniarke hospicyjna. Naprawdę piekne, choć mocne. Mówiła o aspektach fizjologicznych ale też i psychologicznych. My zegnamy tylko umierającego, umierajacy traci nas wszystkich, traci cały swiat, całe swoje zycie, wspomnienia, dobytek. To just duzo powazniejsza żałoba niż nasza Istnieją jednak i inne aspekty. Nawet najblizsi ludzie miewaja tajemnice o których nikomu nie mowią, bo chca sami decydowac o swoim zyciu. Jednym z czynników bardzo utrudniajacych umieranie bywa wlaśnie cos takiego. Człowiek najpierw wypiera fakt, że umiera, a potem raptem traci sily, zapada w stan śpiaczkopodobny, lub tylko nie może mówić i zaczyna sie dramat, bo już wie, że umiera, ale czegos waznego nie powiedział rodzinie. Może szykowal niespodzianke i kupil cos drogiego na kredyt, moze ma w jakims banku lokate o której nikt nie wie. Może za świętym obrazkiem na scianie ukryte sa wartościowe papiery itp. Takie osoby bardzo cierpia przy odchodzeniu, walczą do końca w nadziei, ze uda im się wyartykułować ta ważną informację, co oczywiscie nie jest już możliwe. Stąd, szczególnie jesli mamy do czynienia z osoba wierzacą, lepiej starannie przygotować się do wyjawienia prawdy (może własnie za pośrednictwem psychologa czy psychiatry). żeby uniknąć sytuacji, że ktoś strasznie się męczy odchodząc, bo nie załatwił jakiejś ważnej sprawy, n ie powiedział jakiegos "przepraszam" czy "kocham"
|
Przykro nam, ale tylko zarejestrowane osoby mogą pisać na tym forum.
Użytkownicy online
Gości:
600
Największa liczba użytkowników online:
77
dnia 11-10-2011
Największa liczba gości online:
14207
dnia 25-04-2022
