Tamoxifen
Wysłane przez Amazonki.net
|
dziubas (offline) |
Post #1 22-01-2021 - 21:26:39 |
|
Gdańsk |
benia
 ja bralam od poczatku egis i jakiś spektakularnych skutków ubocznych nie mam przez 8 lat! czy dzwoniłas do przedstawiciela producenta czy mozna liczyc na powrót leku w aptekach?
rak przewodowy, G1, wym. 0,8x0,6x0,9 cm, ER 95%, PgR 10%, Her2-neg, Ki67 1%, w wartowniku mikroprzerzut, pT1bN1(sn)Mx, operacja oszczędzająca z biopsja wartownika, radioterapia 25x, brachyterpia, hormonoterapia-tamoxiffen do 10lat po 8,5 roku rak endometrium, operacja unowoczesniona z resekcja macicy, przydatków, węzłów biodrowych i brzusznych i wyrostka robaczkowego, rak pierwotny, rokowania dobre, stan zaraz po operacji i póżniej - bardzo dobry, oblgatoryjnie naświetlania - wybrałam narazie tylko brachyterapię, na kikut macicy, do tamoxiffenu juz nie wróciłam Zmieniany 1 raz(y). Ostatnia zmiana 22-01-2021 - 21:26:59 przez dziubas. |
|
Magdaaa (offline) |
Post #6 28-01-2021 - 20:07:31 |
|
|
Dziękuję Renato i Tomaszu. Skoro nie ma przeciwwskazań to będę drążyć temat z lekarzem. Może jednak zmieni zdanie i przepisze już teraz lek tak ważny w guzach silnie hormonozależnych. Czemu tego nie chce zrobić teraz tylko uparcie po operacji? Tego właśnie nie rozumiem
|
|
Bombina76 (offline) |
Post #8 02-02-2021 - 05:00:12 |
|
Środa Śląska |
hej,
biorę 6- te opakowanie, - miałam drętwienie i bóle łydek, krótko około 2 tygodni przeszło, oczywiście jako panikarz zrobiłam d-dimery czy nie ma zakrzepicy - sucha skóra i swędząca bo menopauza - z moczem i zaparciami nie mam problemów bo bardzo dużo piję i dużo wody z cytryną - i najgorsze były bóle i zawroty głowy, nie dało się żyć, przeszło po miesiącu brania wenlaflaksyny w najniższej dawce (37,5), przedtem zbadał laryngolog, neurolog, kardiolog z szeregiem badań i rezonansem głowy, a ja wiedziałam że to od tamosia Z objawów które opisujesz najgorsze chyba łydki bo najbardziej niebezpieczne,może idź do rodzinnego? czekając na onko, nie wiem jakie są badania i zalecenia w raku przedinwazyjnym, ale olali cię koncertowo.... NST, G2, T1b, Mastektomia z wartownikami, implant 08.2020 /odrzucenie implantu 
tamoksyfen + reseligo |
|
lopuszek76 (offline) |
Post #9 02-02-2021 - 06:50:03 |
|
|
|
|
Kobietka123 (offline) |
Post #14 08-02-2021 - 21:49:06 |
|
|
|
|
dziubas (offline) |
Post #18 27-10-2022 - 22:30:35 |
|
Gdańsk |
Po 4 latach od ostatniego postu, a po 8 od zalogowania i napisania pierwszego postu, odezwała się wrocławianka! W swoim domku napisała: "Znowu mnie dopadł...".Wrocławianko!
  Odwagi! Walcz proszę! Zgodnie z tym co sama napisałaś w swojej Historii choroby: "Najwiekszą chlubą nie jest to aby się nigdy nie potknąc, ale to aby po każdym upadku dżwignąć sie i stanąć na nogi  ". My Twoje siostry od piersi będziemy Cię wspierały, a ty walcz dzielnie!
Właśnie niedawno minął rok od mojej operacji ginekologicznej z diagnozą: rak endometrium! Rak pierwotny, nie przerzut. Nie wiem czy to coś zmienia czy nie. Wycięli mi wszystko, co sie dało, z wyrostkiem włącznie! Więcej przeczytasz w mojej "stopce" poniżej i w moim wątku "Moja niecodzienna codzienność". Myślę, że to po prostu łaska, ze zupełnie dzis nie myśle o sobie, jako o kobiecie, która jest po dwóch rakach...! Wyobrażałam sobie kiedys to duuużooo gorzej (chodzi mi o nastawienie do tej sytuacji)! Czego życze wszystkim, których taka sytuacja spotkała lub spotka!
rak przewodowy, G1, wym. 0,8x0,6x0,9 cm, ER 95%, PgR 10%, Her2-neg, Ki67 1%, w wartowniku mikroprzerzut, pT1bN1(sn)Mx, operacja oszczędzająca z biopsja wartownika, radioterapia 25x, brachyterpia, hormonoterapia-tamoxiffen do 10lat po 8,5 roku rak endometrium, operacja unowoczesniona z resekcja macicy, przydatków, węzłów biodrowych i brzusznych i wyrostka robaczkowego, rak pierwotny, rokowania dobre, stan zaraz po operacji i póżniej - bardzo dobry, oblgatoryjnie naświetlania - wybrałam narazie tylko brachyterapię, na kikut macicy, do tamoxiffenu juz nie wróciłam Zmieniany 2 raz(y). Ostatnia zmiana 27-10-2022 - 22:35:58 przez dziubas. |
|
dziubas (offline) |
Post #19 27-10-2022 - 23:03:34 |
|
Gdańsk |
Dobrze, że istnieje w profilu każdego z nas zakładka "Wydarzenia" i czasami tam zaglądam! Tam własnie dostrzegłam post Wrocławianki w jej własnym profilu!
rak przewodowy, G1, wym. 0,8x0,6x0,9 cm, ER 95%, PgR 10%, Her2-neg, Ki67 1%, w wartowniku mikroprzerzut, pT1bN1(sn)Mx, operacja oszczędzająca z biopsja wartownika, radioterapia 25x, brachyterpia, hormonoterapia-tamoxiffen do 10lat po 8,5 roku rak endometrium, operacja unowoczesniona z resekcja macicy, przydatków, węzłów biodrowych i brzusznych i wyrostka robaczkowego, rak pierwotny, rokowania dobre, stan zaraz po operacji i póżniej - bardzo dobry, oblgatoryjnie naświetlania - wybrałam narazie tylko brachyterapię, na kikut macicy, do tamoxiffenu juz nie wróciłam |
|
benia666 (offline) |
Post #20 07-11-2022 - 15:21:43 |
|
|
Hejka witaj Jagoda
Mam do Ciebie pytanie odnośnie Tamoxifenu bo ja go biorę już 8 lat a mam go brać w sumie 10 lat tylko dlatego, że mój lekarz onkolog nie zrobił mi HERów czaisz. Ale ok nic mi nie było do czasu i właśnie teraz mam do Ciebie pytanie - czy miałaś jakieś problemy ginekologiczne jak np. "suchość pochwy"? Ja po 8 latach zaczęłam mieć z tym problem a lekarz ginekolog każdy mówi coś innego już mnie to zaczyna irytować bo ja jestem tylko pacjentką i komu mam wierzyć jak nie lekarzowi a ci mówią każdy co innego. Jeden dał mi dopochwowo kwas hialuronowy a drugi powiedział, że wszystko jest tam ok i że ten kwas to ani mi nie zaszkodzi ani nie pomoże ))) to po co go brać tak? Jeśli miałaś jakieś problemy to napisz jak sobie z tym poradziłaś i czemu nie bierzesz dłużej tamosia?
Pozdrawiam Cię serdecznie
Zdrówka
Bożena - benia |
|
dziubas (offline) |
Post #21 08-11-2022 - 10:59:34 |
|
Gdańsk |
Benia! A może suchość pochwy to niekoniecznie skutek uboczny tamosia tylko SKS! Nie jestem ginekologiem ale tak sobie wykombinowałam...
rak przewodowy, G1, wym. 0,8x0,6x0,9 cm, ER 95%, PgR 10%, Her2-neg, Ki67 1%, w wartowniku mikroprzerzut, pT1bN1(sn)Mx, operacja oszczędzająca z biopsja wartownika, radioterapia 25x, brachyterpia, hormonoterapia-tamoxiffen do 10lat po 8,5 roku rak endometrium, operacja unowoczesniona z resekcja macicy, przydatków, węzłów biodrowych i brzusznych i wyrostka robaczkowego, rak pierwotny, rokowania dobre, stan zaraz po operacji i póżniej - bardzo dobry, oblgatoryjnie naświetlania - wybrałam narazie tylko brachyterapię, na kikut macicy, do tamoxiffenu juz nie wróciłam |
|
monika14 (offline) |
Post #22 27-02-2023 - 21:43:29 |
|
|
Witam, mam dylemat, może ktoś coś podpowie. W czerwcu będzie 10 lat jak biorę tamoksifen 20 mg. Jak wiadomo niesie to dolegliwości typu bóle kości, stany depresyjne itp. Międzyczasie miałam usunięta macicę i jajniki
Mój lekarz stwierdził, że mogę go brać nadal jeśli chce choć moja ochrona dzięki tamoksifenowi teraz wynosi 3%. Bardzo chcę przestać już go brać, ale jednocześnie boję się bardzo, że już nic mnie nie będzie chronić a to zawsze 3 % niby nic a jednak coś. 
|
|
monika14 (offline) |
Post #24 28-02-2023 - 09:39:04 |
|
|
Witaj Tomaszu, bardzo dziękuję za twoją odpowiedź, ja miałam procedurę węzła wartownika ( wycięto 3) ponieważ było połączenie z guzem. Na szczęście przerzutów w nich nie znaleziono.
Zmagam się z wieloma dolegliwościami, oczy, skóra - notorycznie pęka mi skóra, drętwienie rąk, bóle kości i wiele innych. praktycznie wszystkie można podporządkować tamoksifenowi. Ale nie jestem też tego pewna ponieważ menopauza wywołana leczeniem jest nieodwracalnym procesem. Może to już sks. Ataki paniki towarzyszą mi od diagnozy i bardzo utrudniają mi normalne życie. Byłam już kilka razy u specjalisty, którzy przepisują mocne leki. Nie odważyłam się nigdy ich zażywać ( powody osobiste - bliskiej mi osobie przesunięto leczenie z powodu antydepresantów - stwierdzono że musi być silniejsza psychiczne.) Chce zamknąć ten długi okres leczenia, ale tak jak napisałeś bardzo się boję.
|
|
monika14 (offline) |
Post #26 01-03-2023 - 08:22:19 |
|
|
Ta sytuacja była ponad 15 lat temu. Nie jestem w stanie powiedziec czy działania psychiatry i onkologa były połączone. Po diagnozie stan psychiczny tej osoby był bardzo ciężki i może rzeczywiście miało to związek z ogólnym stanem pacjenta a nie bezpośrednio z antydepresantami.
U mniej jest już 10 lat od diagnozy. Najgorzej było po skończeniu leczenia systemowego tj. Chemii, operacji i naświetleń. Mój system nerwowy był niewydolny i i bez progu tolerancji na stres. Moja rodzina była dla mnie ogromnym wsparciem a i ja sama próbowałam z tym walczyć i wypracować sobie swoje sposoby radzenia. Teraz dokładnie wiem kiedy zbliża się gorszy okres i w domu wszyscy wiedzą że muszą dać mi moją przestrzeń wspierają mnie bardzo i nie pytać czemu płacze i czemu jestem smutna. Mój mąż nauczyl się być moim psychologiem. Rozmawia ze mną wtedy dużo i rozbija moje wątpliwości na części pierwsze wyjaśniając wszystko, że nie ma powodów do obaw. Tylko dzięki niemu przetrwałam bez tabletek. Nie wiem czy to dobrze, bo nie robię wszystkiego co mogła bym robić w życiu z powodu strachu. Ale chyba znalazłam swoją strefę bezpieczeństwa. Natomiast wracając do głównego dylematu, to nikt nie chce mi powiedzieć co mam zrobić. To musi być moja decyzja. A ja nie wiem co zrobić.
|
|
monika14 (offline) |
Post #28 01-03-2023 - 11:54:11 |
|
|
Tomaszu, pisząc tu o swoim dylemacie miałam nadzieję,że spotkam tu osoby które miały podobnie i podzielą się swoją opinią i doświadczeniem. Zwłaszcza, że mój onkolog już nie pracuje i jestem pod opieką lekarza rodzinnego, który nie do konca rozumie moje problemy. Ale rzeczywiście czas na porządną kontrolę i znalezienie nowego onkologa, który pomoże Mi podjąć decyzję, bo nie wymagam od nikogo, a zwłaszcza tutaj, aby podjąć ją za mnie.
Nie jestem egoistką. Całe życie byłam dla innych i żyłam problemami innych, często zapominając o sobie. Choroba mnie trochę zatrzymała i pozwoliła popatrzeć na siebie. Decyzja o nie wspomaganiu się antydepresantami nie była tylko moja. Mam wspaniała rodzinę, w której żyjemy bardzo blisko. Gdzie problemy rozwiązujemy wspólnie. Mój mąż mnie poprosił, abym nie brała antydepresantów i że poradzimy sobie bez tego. Owszem czasem jest ciężko, ale staram się wtedy schować w swoją bezpieczna przestrzeń, ale nie uważam, aby to obciążało inne osoby. Ktoś kto jest blisko mnie rozumie i szanuje to że muszę pobyć sama lub że nie będę się uśmiechała na żądanie, ale czy to jest obciążające? To właśnie dlatego wypracowałam sobie mój osobisty sposób radzenia sobie, który po pierwsze ma nie narażać bliskich na stres. Gdzie wszystko się tłumaczy, po to aby inni mogli zrozumieć mój obecny nastrój. Po otrzymaniu diagnozy i bardziej z mężem i tatą wyjechałam się leczyć na prawie rok. Zostawiając dzieci pod opieką dziadków. I o mojej chorobie wiedział tylko tata ( bo musiał) i mąż. Przyjeżdżałam w odwiedziny co 3 tygodnie, pomiędzy cyklami chemii. Mama wiedziała, że się leczę, ale na coś innego. Raka by nie znosiła Kamuflowalam wszystko. Reszcie rodziny starałam się oszczędzić tego stresu. Dopiero gdy usłyszałam, że nie stwierdzono więcej komórek rakowych -powiedziałam pozostałym członkom rodzinie na co chorowałam. Jak już było po wszystkim i mogłam dzieciom powiedzieć dobre wieści. Bardzo mi przykro, że z taką łatwością przychodzi ci ocenianie innych osób. Myślę, że otrzymalam tu już dostatecznie dużo informacji Twoje słowa, że stany lękowe są normalne i kiedyś się skończą zwłaszcza po ukończeniu leczenia uważam, za bardzo pomocne. dziekuję. pozwolę sobie zakończyć mój wątek. Pozdrawiam
|
Przykro nam, ale tylko zarejestrowane osoby mogą pisać na tym forum.
Użytkownicy online
Gości:
468
Największa liczba użytkowników online:
77
dnia 11-10-2011
Największa liczba gości online:
14207
dnia 25-04-2022
