KasiaK78 (offline)

Skończone 39 lat (stan na rok 2017), mąż, 9 letni syn, praca którą lubię i rak. Długo to słowo nie przechodziło mi przez gardło, teraz widać bardziej oswoiłam się z sytuacją. Po diagnozie szok, po operacji euforia że już się leczę. Jak przypominam sobie siebie z maja tego roku (2017), w okolicach operacji, to widzę siebie pełną sił i woli walki, pełną energii, nie dopuszczającą do siebie żadnych negatywnych myśli. Dużo pomógł mi mąż, dużo pomogła św Rita. Dziś, po 5 chemiach, ta euforia znacznie spadła. Może to efekt zmęczenia leczeniem, a może boję się tego, że mój skorupiak,teoretycznie dobrze rokujący, wytnie mi jakiś numer... Muszę wrócić jak najszybciej na poprzednie tory myśleniowe. Jak najszybciej!

Edit1: lipiec 2018 - ponad rok po operacji, 9 miesięcy po chemii,  miesiąc po ostatniej herceptynie -  wszystko jest ok. Tylko ten strach przed przerzutami - nie na codzień ale gdy coś boli dłużej niż powinno - tego jeszcze nie pokonałam. Poza tym życie wróciło do jako takiej normy. Jest inne niż przed chorobą,  z różnych względów,  niektóre aspekty lepsze,  inne gorsze,  ale cały czas prę do przodu.

Edit2: kwiecień 2020  prawie trzy lata od diagnozy. Życie toczy się swoim rytmem, prawie nie myślę o raku, prawie nie zaglądam na forum. Jak zaglądam i czytam historie i rozterki dziewczyn, jakbym widziała siebie sprzed 3 lat. Żyję drugim życiem. Nie obchodzę urodzin jak dawniej, żle mi sie kojarzą. Świętuję drugie narodziny - datę operacji. Mam nadzieję że jeszcze wiele, wiele kolejnych takich rocznic przede mną.