agafi (offline)

A racja z tym pytaniem co z nami....trzymamy sie dzielnie tak jak wy wszystkie .....tylko na moment słabość przyszła....dziękuje wam wszystkim że jesteście ...robicie kawał dobrej roboty....

mnie minął rok od operacji 14 maja ......oprócz piersi zabrano mi chyba kawałek mnie.....i "zrekompensowano" na stałe nieustannym myśleniem co będzie jutro.....nadzieja nie powinna nas opuszczać-wiem ...tylko moja gdzie od czasu do czasu polezie i sie zawieruszy......

izka206 .....gratuluje że masz to juz za sobą.....i że masz to szczęście że jesteś leczona w niemczech.....jak tylko finansowo wydolisz to kontynułuj to leczenie ... ( wiem co mówie bo sama lecze sie od miesięcy w niemczech) .........zawsze będzie dla ciebie to o niebo lepiej niż u nas.....jedynie bariera językowa .....ale to da sie jakoś obejść......bardzo pozdrawiam

dziewczyny .....ja też ciągle powtarzam że uratował mnie mój mąż ......i choc pani psycholog na oddziale jak była u mnie po operacji i rozmawiała równiez z mężem -oceniła ( ku mojemu zaskoczeniu) że mąż jes bliski "czerwonej" linii zalamania ( ja tego nie odczułam )spisał sie koncertowo ......był i jest przy mnie......mija rok ....mąż już mówi że "wygrałam z rakiem" a ja.......tak jeszcze nie potrafie głośno powiedzieć......

ja stawiłam sie do szpitala na operacje i wysłano mnie do domu -termin przełożono o dwa tygodnie.....uważam że to jeszcze gorsze......chwytaj byka za rogi-im szybciej tym lepiej ......będzie oki.......nawet nie zdajemy sobie sprawy ile potrafimy wytrzymac i ile w nas siły i odwagi....bardzo życze dobrych myśli