mariusz (offline)

Niemniej będę trwał na dobre i na złe bo takie jest małżeństwo. Niech Wam wszystkim Bóg błogosławi i wspiera w życiu.

Żona parę lat temu zachorowała na raka. Nie było zbyt dobrze bo był to g3 z przerzutami do węzłów, niemniej wziąłem się w garść i zaczęliśmy walkę. Była chemia, operacja, radioterapia ponadto stosowalismy B17 i mnóstwo innych specyfików które mogłyby pomóc. Nie było łatwo ale wygraliśmy. Czas choroby był najlepszym czasem jaki przeżyliśmy wspólnie. Bardzo zblizylismy się do siebie. Podczas choroby popełniłem jeden wielki błąd zgadzalem się prawie na wszystko co żona chciała aby się tylko nie denerwowała. Kiedy wróciła już do zdrowia to zaczęły się problemy bo zacząłem stawiać granice i mówić że też czegoś chcę dla siebie, aby były kompromisy a nie wszystko tak jak chce żona. Wtedy problemy zaczęły się powiększać aż wkoncu odeszła. Zakochała się w kimś z kim tworzy luźny związek bez zobowiązań i uważa że tak jest jej lepiej i nie musi się nikomu tłumaczyć. Świat mi się zawalił bo po tym co razem przeszliśmy stwierdziła, że nie jestem jej już potrzebny. Powiedzcie mi proszę czy to jest normalne bo jestem już wykończony psychicznie. Napisałem w skrócie cała historie abyście wiedzieli o co mniej więcej chodzi. Zastanawiam się czy to choroba miała taki wpływ na sytuację czy to po prostu wyszedł charakter. Dziękuję za każdą pomoc i proszę w razie czego przenieść temat w inne miejsce. Cały czas kocham żonę i na wszelkie możliwe sposoby tłumacze ją i usprawiedliwia ale brak mi już motywacji.

....ja mówie tu o skrajnych przypadkach, kiedy dochodzi do jakiejś tragedii........i nikt mi nie powie,że jak chodzi o zdrowie i życie kogoś najbliższego to poprostu czeka............................

..........wierzą ale boją się bądź nie chcą przyznac..........ale to jest tylko moja opinia i każdy ma swoją...... Pozdrawiam

.....proszą Boga o zdrowie w sytuacjach krytycznych........